Jerzy - Don Corleone i ja - skromna matka chrzestna :D

W sobotę zostałam matką chrzestną :) Tym, którzy nie znają Jasia, jeszcze raz przedstawiam: to ten mały (teraz już troszkę większy) chłopiec, pełniący bardzo ważną funkcję na ślubie, a mianowicie niesienie poduszki z obrączkami.

Gdyby chcieć zastanowić się nad korzyściami lub ew. wadami chrzczenia trzylatka, więcej dostrzegam plusów takiego rozwiązania:

• nie trzeba go trzymać na rękach,
• ani kołysać,
• nie płacze,
• nic mu się nie ulewa,
• nie budzi się z krzykiem podczas polewania wodą święconą.

mogą jednak pojawić się minusy, które też warto rozważyć:

• popsuje dekorację świecy, bo koniecznie będzie chciał ją trzymać sam,
• pod koniec zacznie głośno pytać: "Mamo, kiedy my pójdziemy?". Pytanie będzie ponawiał z coraz większą częstotliwością, zaczynając od 30 sekund. I będzie się starał mówić to wystarczająco głośno.

A teraz fotograficzna relacja z weekendu "z koleżankami Beaty", jak to Jędrek podsumował Wiolę i Paulinę ;o)

Zacznijmy od końca, czyli od deseru:

nadal jednak upieram się, że lody od Bazylka są lepsze, niż od Duławskich. Zwłaszcza śmietankowe!

Pojechaliśmy też zobaczyć Ukrainę:

Paulina pozdrawiała nas z wysokości (ona to lubi patrzeć na innych z góry!):

Z góry przez lunetę widziałam jedynie swojego Męża, ponieważ przesłania mi cały świat ;o)

szykowałyśmy obiad. Paulina rozmawiała z krewetkami, bo trudno Jej było się z nimi rozstać...

Wiola (po wizycie w Wiosce Gotów w Masłomęczu) stwierdziła, że w innym wcieleniu musiała być Gotką.

a ja wydobyłam jakąś kitę, którą niefortunnie popsułam ;o) Mrau!

Paulina w gockiej chacie doznała jakiegoś objawienia:

i tak Jej zostało... nam pozostało tylko wysłuchać, jakie to prawdy ma do przekazania:

Wiola narwała rumianku w Kryłowie. Mama stwierdziła, że to nie rumianek...

Ach zapomniałabym: zakupiłyśmy sobie 3 identyczne sukienki w Kauflandzie ;) po 29 złotych. W dodatku istny szał i hit, bo można je nosić jako spódnice :D


Zapozowałyśmy z Wiolą w sukienkach - z tyłu Paulina gra ze sobą w klasy:

Wracając do Warszawy zatrzymaliśmy się jeszcze w Lublinie.  Stolica przywitała nas burzą i ulewnym deszczem - nie zmokła jedynie Paulina... Nikt nie wie dlaczego. Wiola spekulowała, czy to aby nie dlatego, że... Paulina mieszka pod mostem...

no to teraz się zacznie ;) Paulina jak potrzebujesz numeru do Wioli, to posiadam :P

Mam nową zabawkę :)

Od tej pory mogę malować się inaczej przez 180 kolejnych dni, a potem kombinować inne opcje i połączenia. Dostałam paletę cieni, 180 kolorów - juuuuuhuuu! Mogę się teraz malować do znudzenia. Tyle, że nie umiem ;o) Jeszcze.

Np. właśnie się dokształciłam, że najpierw kładzie się cienie, a dopiero potem kreskę. Nie jest to pozbawione sensu i w pewnym stopniu tłumaczy, dlaczego po misternym namalowaniu kreski i położeniu cieni, byłam zmuszona poprawiać kreskę. Teraz już wiem :P Człowiek to się jednak całe życie uczy, a i tak głupi umiera.

Paletka wygląda tak:

to co widać, to oczywiście jedynie część całego pudełka. Na pierwszy ogień poszły kolory szare i fioletowe. Czy dlatego, że jestem niezdecydowana? Po części pewnie tak, podjęcie decyzji, od których kolorów zacząć zajęło dobre kilka minut. Efekty są jakie są, ale będę ćwiczyć ;o)

zmyłam i przetestowałam intensywny zielony i niebieski (i ich pochodne)

Muszę się przyznać, że po wieczorne zakupy wyszliśmy ze mną umalowaną w wersji numer 2 (dla ścisłości: tak, lewe oko miałam niebieskie, a prawe zielone). Dla spokojności sumienia sprawdziłam rano, czy nie wylądowałam na jakimś faszyn from raszyn, ale całe szczęście nie. Można mnie w tej wersji oglądać jedynie tutaj :P

Łowicki kogel-mogel

19 czerwca widzieliśmy łowiczanki z warkoczami:

płaczące i krzyczące dzieci łowiczanek:

Prezydenta (z którym mam też własne zdjęcie, ale to pamiątka osobista :P)

a tak serio to po prostu mało korzystnie wyszłam, więc nie wstawiam. Ale druknę i postawię obok autografu, który już posiadam w swoich zbiorach ;)

Pozowałam też przy typowo łowickich rekwizytach:

Zawitaliśmy też do Nieborowa:

Gdzieś na dnie tego zaglonionego stawu za nami, leży moja - wrzucona tam przypadkowo przed dwoma laty - bransoletka.

Jedna mama usiłowała przestraszyć drugą mamę:

Ale ta pierwsza się nie dała :D