Normalnie strach zasypiać

Są takie chwile sprzyjające mniej, bardziej lub wcale temu, żeby do czegoś wrócić. Można wracać autobusem, na boso albo nad ranem, można wracać nawet po pijaku albo po dwóch. Ale ja nie o takich powrotach chciałam dzisiaj napisać. Czasami wracam myślami do miejsc, w których było mi fajnie. To nie musi być miejsce odległe od tego, w którym obecnie jestem, bo przecież nikt za mnie nie zdecydował. Jeśli za czymś tęsknię, to za rzeczami, których nie doświadczyłam. To chyba jest w porządku.

Każda wędrówka, także ta myślowa, jak sądzę nas ubogaca. I tak siedzimy wczoraj wieczorem, w sytuacji niesprzyjającej wcale, na dworcu, godzina dość późna, bo już po 21:00, czekamy na pociąg. Ostatni. Zmęczona, zziębnięta i z bólem brzucha (tak to jest, jak się lody popija gorącą białą czekoladą) i poirytowana czekaniem, próbuję się ogrzać od środka. I przychodzi mi na myśl sytuacja dość analogiczna, aczkolwiek bardziej traumatyczna niż wczoraj, więc zamierzam się ją pocieszyć.

- a pamiętasz, jak siedzieliśmy kiedyś na dworcu w Gdańsku, po koncercie José Carrerasa, czekając na nocny pociąg do Warszawy?
- Pamiętam. Spałaś między żulami.


No tak. Jędrek też ma bogate wspomnienia.


Nie prowadziłam jeszcze wtedy tego bloga, a zdjęcia upychaliśmy w albumie (no niech będzie: na dysku). Tak Gdańsk i Sopot wyglądały 3 lata temu - przypuszczam, że wygląda tak i dzisiaj. Tak 3 lata temu wyglądaliśmy my. Zdecydowanie przybyło nam zmarszczek. No i ogłady (wracamy wszak z Carrerasa):

Zdobyliśmy certyfikaty zdobycia latarni morskiej, ale szczerze? Małe rozczarowanie...

A czy Wy też macie takie miejsca na mapie Polski (albo świata), do których chcielibyście wrócić? Co Was w nich urzekło? Podzielcie się, chętnie się zainspiruję! <3